Voorbereiden op het Paasfeest

We zijn halverwege de Veertigdagentijd. Normaal gesproken een tijd van inkeer en vasten. Dit jaar is het anders omdat we als gevolg van de maatregelen om het coronavirus in te dammen eigenlijk al een hele tijd aan een vorm van vasten zijn onderworpen. We zijn stilgezet doordat we nauwelijks bezoek mogen ontvangen. En met de avondklok kunnen we aan den lijve ervaren wat inkeer is. Een zelfgekozen vastentijd is een periode waarbij je je iets ontzegt als bijvoorbeeld koek, snoep of alcohol. Maar dat valt in het niet bij de vasten die ons nu overkomen is. Niet meer eten met vrienden, geen bezoek aan familie, geen verjaardags- of jubileumfeest. Geen kunst, cultuur en kerkdiensten van aangezicht tot aangezicht.

Sinds een jaar is de wereld in de greep van de pandemie. Met grote medische, sociale en economische gevolgen. De coronacrisis scherpt ons in dat wij ten diepste kwetsbare en sterfelijke schepselen zijn en blijven, en dat wij elkaar nodig hebben. Het leven blijkt minder maakbaar dan het leek, en wij worden teruggeworpen op onszelf. Maar ook hierin zijn er momenten die ik als positief ervaar. Ik wandel meer dan anders met mijn vrouw, en doordat ik de omgang met vrienden mis, leer ik vriendschap opnieuw op waarde schatten. Er zijn perioden geweest in het laatste jaar waarin ik eerder geraakt was dan anders, en nog steeds kan ik dat hebben wanneer ik hoor dat een veel te jong iemand is overleden aan het virus. Of wanneer ik zie hoe jonge mensen worstelen met deze tijd waarin zo weinig contact mogelijk is. En ik besef dat omgang met leeftijdsgenoten geen luxe is maar wezenlijk om jezelf uit te vinden.
Wij kunnen het virus niet zomaar uitbannen, wij kunnen er wel zijn voor elkaar. Verbinding tussen mensen en groepen is broodnodig. En dat begint met zich bekommeren om elkaar. Goed is het te ervaren dat mensen elkaar nabij kunnen zijn door een kaartje, een bos bloemen of een aardig appje. Door een gebaar kan op een sombere dag ineens de zon doorbreken.
Hoe heerlijk de vogels weer te horen zingen in het voorjaar en de knoppen in de bomen te zien uitlopen! Het paasfeest is het feest van het leven. Lijden en dood, verdriet en pijn horen daarbij. Die zijn er in het leven, maar ze hebben niet het laatste woord. Het laatste goede woord wekt ons ten leven, wanneer gezegd wordt: Hij is niet dood, Hij leeft. Het is een uiting van geloof bij alle terneergeslagenheid.

Tijdens mijn studie verscheen een boek met de titel Gewonde genezer. Het is een term die uit de Afrikaanse bevrijdingstheologie komt en die verwijst naar Jezus die én gewond is, én de Heiland, de heelmaker van deze wereld. Het is een mooi beeld waarbij je de pijn van deze tijd, en het verlangen naar verlossing bij elkaar houdt. Mensen snakken naar verruiming van de regels, maar omdat het nog even kan duren, is het belangrijk dat wij omzien naar elkaar. De gedachte dat pijn en verdriet erbij horen – maar dat we er samen doorheen komen – kan ons helpen niet bij de pakken neer te zitten maar op te staan en te doen wat nodig is. Dat geeft het leven van een mens vervulling. En zo kunnen we dat ook doen met ons kerk zijn, door te bedenken wat we wel kunnen doen ondanks beperkingen, wie we ruimte kunnen bieden, of voor wie we iets kunnen betekenen. Wat zou het mooi zijn als onze kerkgebouwen daar een rol bij kunnen spelen als locatie waar mensen kunnen samenkomen, of gevaccineerd kunnen worden – zoals twee predikanten opriepen in NRC. Onze landelijke kerk riep al op om de kerken open te stellen voor scholen.
(zie: Overweeg kerk open te stellen voor middelbare scholen | Protestantse Kerk in Nederland)

We kunnen elkaar helend nabij zijn wanneer mensen last hebben van somberheid, verdriet, wanhoop of gelatenheid. Wij kunnen elkaars last een beetje mee dragen en elkaar weer wat uitzicht geven. Zo zijn we op weg naar het Paasfeest, en staan we erbij stil dat juist de gewonde genezer ook ons genezend en troostend tegemoet komt in ons eigen leven.
Ik wens u een inspirerende voorbereiding op het Paasfeest.
In verbondenheid voor u allen mijn hartelijke groet, namens het Breed Moderamen van de Classis Noord-Brabant, Limburg en de Réunion Wallonne

In Christus verbonden,
Ds. Marco Luijk
Classispredikant Noord-Brabant, Limburg en Réunion Wallonne
m.luijk@protestantsekerk.nl
tel. 06 52 33 52 85